เขียนถึง “ฝันดีนะ ปุนปุน” (ตอนต้น)
เรื่องของคำสัญญา
เรื่องราวของ “ฝันดีนะ ปุนปุน” เริ่มต้นด้วยคำสัญญา
เป็นคำสัญญาที่มาพร้อมกับความปรารถนาใสซื่อบริสุทธิ์แบบเด็กๆ ที่อยากจะรักษาคำพูดที่ได้เอ่ยออกไป เป็นความใฝ่ฝันอยากจะเห็นทั้งคนอื่นและตัวเองเป็นไปตามภาพจินตนาการที่คาดหวัง อยากเป็นคนที่คอยปกป้องคนที่ชอบและอยากได้รับความชื่นชมจากคนที่ชอบ เมื่อเกิดขึ้นจากความรู้สึกที่บริสุทธิ์และไม่เดียงสา ผลที่เกิดขึ้นต่อมาจึงมีเพียงแค่รักษาสัญญาได้หรือไม่ได้ เจตนาที่บริสุทธิ์จึงนำพาคำตัดสินที่ตายตัวมาด้วย
“ผมน่ะ อาจจะช่วยทุกคนให้รอดพ้นจากการสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะปกป้องไอโกะจังให้ได้”“ทำไมล่ะ?”
“เพราะผมชอบไอโกะจัง”
คำสัญญาที่มาพร้อมกับเงื่อนไขในการรักษาสัญญา ที่หลายครั้งก็อาจจะหนักหน่วงเกินกว่าความปรารถนาใสซื่อแบบเด็กๆ จะเข้าใจได้ทันที เหมือนที่จู่ๆ ก็โดนเรียกให้ออกไปหน้าชั้นและต้องอ่านเรียงความให้เพื่อนในห้องฟัง
“ก็ปุนปุนชอบฉันมากเลยใช่มั้ย? ตลอดไป~~ตราบนานเท่านาน~~เธอ~~อยากให้ฉันมีความสุขตลอดไปใช่มั้ย? เนอะ!?…คำตอบล่ะ? …ใช่มั้ย?”
*หงึก*
“เมื่อกี้ตอบว่าอื้อใช่มั้ย!! ถ้าโกหกไม่ยกโทษให้นะ!!”
ที่ไอโกะจังบอกว่าตลอดไป~~มันนานแค่ไหนกันนะ เพราะมัวแต่คิดเรื่องนั้นปุนปุนจึงได้แต่อ้ำอึ้ง
ปุนปุนไม่อาจอธิบายความรู้สึกนั้นออกมาเป็นคำพูดได้ เพื่อความสะดวกสรุปได้สั้นๆ ว่า “กลัว”
ความกังวลที่เกิดขึ้นรวมกับความคาดหวังกับตัวเองอย่างแน่วแน่ว่าจะรักษาสัญญาได้กลายมาเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งความสิ้นหวัง เป็นต้นตอให้เกิดความหวาดวิตกและความไม่แน่ใจ ที่ในตอนแรกดูเหมือนเป็นเพียงความคิดดำมืดแบบเด็กไม่รู้ประสา เป็นความกลัวเพราะไม่รู้เหตุผลมากพอ ที่ไม่นานก็จะลืมเลือนหายไป โดยถูกแทนที่ด้วยความเข้าใจที่มีมากขึ้นตามวัย
แต่จะพูดแบบนั้นได้กับทุกเรื่องหรือเปล่า?
“คาโงชิมะอยู่แถวไหนเหรอ เป็นเกาะใช่มั้ย” ปุนปุนถามไอโกะจัง“…ปุนปุน จะไปกับฉันเหรอ?”
*หงึก*
“…แน่นะ? สัญญานะ!?”
*หงึก*
ปุนปุนรู้สึกว่าถ้าปล่อยมือล่ะก็ไอโกะจังจะต้องจากไปไกลแสนไกลแน่นอน จึงพยายามกอดเธอไว้อย่างสุดกำลัง
“…นี่ปุนปุน… ถ้าผิดสัญญาละก็… ถ้าปุนปุนทรยศฉันอีกละก็…
คราวนี้ฉันฆ่าเธอแน่”
แล้วปุนปุนก็ให้สัญญาว่า หลังจบเทอมหนึ่งแล้วจะไปคาโงชิมะกับไอโกะจัง
การบรรจบของโชคชะตา
การเล่นสนุกแบบเด็กๆ ในช่วงวันหยุดอาจกลายเป็นทางออกที่ทำให้ปุนปุนรักษาสัญญาได้
ปุนปุนกับฮารุมิน โคมัตจัง เซกิคุง ชิมิจัง และไอโกะจังจึงได้มาเล่นตามหาสมบัติตามคำบอกเล่าที่ได้จากข้อความในวิดีโอโป๊จนพากันมาถึงโรงงานมิโสะร้าง ที่นั่น ทั้งหกคนได้พบกับเด็กผู้หญิงมัธยมต้นพร้อมสมุดวาดรูปและแผลเลือดออกบนหน้าผาก เป็นเหตุการณ์หนึ่งที่ อ. อาซาโนะ ผู้เขียนใส่ไว้เพื่อให้มีผลกับเหตุการณ์ในเรื่องภายหลัง
ครั้งนี้เป็นการพบครั้งแรกระหว่าง ปุนปุน ไอโกะจัง และซัจจัง เด็กสาวผู้ไปไหนมาไหนพร้อมสมุดวาดรูปนั่นเอง เป็นการพบกันราวกับการบรรจบกันของดาวสามดวงคือ ดาวอัลแทร์ (Altair) ดาวเวกา (Vega) และดาวเดเน็บ (Deneb) ในแนวเส้นสมมติบนท้องฟ้าซีกโลกเหนือที่รู้จักกันในชื่อ สามเหลี่ยมฤดูร้อน (Summer Triangle) ซึ่งพ่อของปุนปุนได้เคยชี้ให้ปุนปุนดูผ่านกล้องดูดาวไว้ในตอนที่หนึ่ง จากนั้น ในตอนที่คุยกันผิวเผินนี่เองที่ซัจจังได้แกล้งบอกว่าอาจมีผีโผล่มาจากในโรงงานร้างนี้ก็ได้และเดินจากไป
พวกเด็กๆ เดินเตร่มาถึงอาคารหลังสุดท้ายที่ดูเหมือนเป็นอาคารสำนักงาน และพากันเดินขึ้นมาหยุดบนชั้นดาดฟ้าของอาคารก่อนชวนกันกลับเมื่อเดินหาจนทั่วแล้วไม่มีวี่แววของเงินหรือศพตามที่ชายในวิดีโอบอก เมื่อหันหลังกลับ เด็กทั้งหกคนก็พบกับชายหนุ่มในเงามืดที่ยืนนิ่งอยู่อีกฟากของดาดฟ้า เข้าใจว่านั่นคือผีที่ปรากฏตัวออกมาอย่างแน่นอนแล้ว ทั้งหกคนจึงพากันแตกตื่นออกวิ่งหนีกระจัดกระจาย ยกเว้นแต่ไอโกะจังกับปุนปุนที่สะดุดท่อนเหล็กล้มลง ซ้ำร้าย ไอโกะจังยังโดนท่อนเหล็กล้มใส่หัวหมดสติไปด้วย
เมื่อเพื่อนๆ วิ่งหนีกันไปก่อนเสียแล้วจึงเหลือเพียงสองคนที่เผชิญหน้ากับเงานั้น ปุนปุนที่ประคองร่างไอโกะจังที่ไม่ได้สติไว้ก็รู้สึกหวาดผวาเมื่อเห็นว่าเงานั้นคืบเคลื่อนเข้ามาใกล้พอดีกับที่เกิดระเบิดจากไฟลุกไหม้ที่ชั้นล่าง สติที่กำลังจะหลุดลอยของปุนปุนทำให้ความคิดที่ไม่ปะติดปะต่อแล่นพล่าน ในชั่วขณะที่เงาของชายคนนั้นเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าว่า
“ผมน่ะ…”
ปุนปุนก็
“ทนไม่ไหวแย้ว”
และหมดสติไปหลังฉี่ราด การผสานกันระหว่างบทพูดที่ดูเหมือนไม่ได้เชื่อมต่อกันตรงนี้เป็นความตั้งใจทิ้งคำบอกไบ้รายทางของ อ. อาซาโนะอีกจุดหนึ่งซึ่งจะกลายเป็นจุดเปิดเผยเนื้อเรื่องภายหลัง
เมื่อปุนปุนฝันถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตและลืมตาตื่นขึ้น เขาก็พบว่าไอโกะจังและเพื่อนๆ ยืนล้อมรอบจ้องมองมาด้วยความเป็นห่วง ฝนตกลงมาทำให้ไฟที่ลุกไหม้ดับลง และทุกคนก็ปลอดภัยแม้มีรอยแผลบ้างเล็กน้อย เด็กทั้งหกคนเดินทางกลับจากโรงงานร้างโดยไม่มีอะไรติดมือมาอย่างที่คาดหวัง
ทั้งหกคนต่างจับมือพากันเดินภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำที่มีทางช้างเผือกพาดผ่าน ดวงดาวสุกสกาวระยิบระยับกลายเป็นทิวทัศน์ที่ฝังใจของปุนปุน ขณะเดียวกันวันหยุดปิดเทอมหน้าร้อน วันที่จะต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับไอโกะจังว่าจะไปคาโงชิมะด้วยกันก็ใกล้เข้ามา
แม้แต่ปุนปุนเองก็ยังรู้ได้ หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาคงไม่อาจทำตามสัญญาที่ให้กับไอโกะจังได้ คิดแล้วมันทำให้เขารู้สึกเศร้าจนแทบจะร้องไห้ ถึงกระนั้น มือของไอโกะจังก็ยังนุ่ม อบอุ่น และเล็กมากจริงๆ ปุนปุนได้แต่กุมมือนั้นเอาไว้แน่นไม่รู้ทำไม จู่ๆ ปุนปุนก็คิดว่า สักวันหนึ่งถ้าได้มองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวพร่างพราวแบบตอนนี้อีกก็คงจะดี
คำสัญญาที่ยังไม่ได้รักษา
วันปิดเทอมหน้าร้อนมาถึง หลังจากรู้สึกสับสนวุ่นวายในใจมาหลายวัน ปุนปุนก็กำลังจะขี่จักรยานออกไปที่หอประชุมเมืองตามที่ไอโกะจังนัดไว้ แต่ข่าวร้ายก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อแม่ของปุนปุนที่อยู่ในโรงพยาบาลพลัดตกจากระเบียง ทำให้น้ายูอิจิต้องพาปุนปุนขึ้นแท็กซี่ไปโรงพยาบาลโดยด่วน ระหว่างที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถด้วยความรู้สึกผิดระคนโล่งใจ ปุนปุนก็มองเห็นไอโกะจังยืนอยู่หน้าหอประชุมเมืองพร้อมหยดน้ำตาปริ่มและเอ่อล้นลงข้างแก้ม ภาพติดตานี้ทำให้ปุนปุนรู้สึกว่าถ้าให้โลกแตกไปซะได้ก็คงจะดี
เมื่อเปิดเทอมใหม่ ปุนปุนที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ได้เดินตามเพื่อเผชิญหน้ากับไอโกะจัง เตรียมใจไว้ด้วยว่า “ฆ่าฉันสิ!!” โดยคิดว่าหากเป็นความต้องการของไอโกะจังจริงๆ ก็พร้อมจะยอมรับ แต่เมื่อถึงคราวต้องเอ่ยออกไปจริงๆ สิ่งที่ปุนปุนพูดคือ
“ฉันไม่อยากตาย… ฉันขอโทษนะ…”
และร้องไห้ให้กับแผ่นหลังของไอโกะจังที่เดินห่างออกไป แล้วเวลาสองปีก็ล่วงผ่านโดยที่ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกัน เพื่อนกลุ่มเดิมที่เคยรู้จักก็ต่างไปมีชีวิตของตัวเองในห้องเดียวกันบ้างคนละห้องบ้าง เมื่อพ่อและแม่ทำเรื่องหย่ากันเสร็จเรียบร้อย ปุนปุนเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของแม่และใช้ชีวิตกับแม่และน้ายูอิจิสามคน เรื่องราวดำเนินต่อไปจากชั้นประถมสู่มัธยมต้น ดวงดาวในทางช้างเผือกที่ปุนปุนได้เห็นกลายเป็นภาพสัญลักษณ์ในความทรงจำที่ชวนให้คิดถึง กับคำสัญญาที่ยังไม่ได้ทำให้เป็นจริงนั้นก็ฝังใจปุนปุนจนเรื่องราวคลี่คลายเข้าสู่บทต่อไป